Kerst

Lieve allemaal,

We hopen dat jullie allemaal de Kerstdagen goed doorgekomen zijn.
De afgelopen week stond bij ons ook in het teken van Kerst. Het was voor ons een zware- maar ook een heel, mooie week. We missen onze kinderen en schoondochters nu wel heel erg. Drie maanden is ook heel erg lang hoor.
Het zijn van die momenten dat het af en toe emotioneel best zwaar is.
De week begon met het Kerstfeest in Ichoca. Wij worden onderhand ervaren kerststalbouwers want ook hier hebben we weer een kerststal in elkaar gezet van de gordijnen van Los Pinos. Vanaf Los Pinos gingen we bepakt en bezakt op weg naar Ichoca. Na het eten gingen we daar met de kinderen naar buiten. Het was een prachtige dag en voor Ichoca is dat heel fijn omdat je daar zo fijn buiten kunt spelen. De kinderen gingen eerst zaklopen wat altijd een groot succes is. Daarna speelden ze trefbal en handbal. Tussendoor liep er opeens een vrouw met een ezel, wat schapen en een hond door het speelveld maar daar reageerde niemand op. Dat is hier heel gewoon. Niet alleen de kinderen vonden het erg leuk maar ook Henk vond het superleuk. Het kerstspel was hier ook weer fantastisch. De kinderen zaten er echt helemaal in. Een van de meisjes las het kerstverhaal voor en een aantal kinderen speelden het. Helaas geen echte baby deze keer.
Na het kerstspel kwamen de tasjes met kleding natuurlijk weer. En dat is hier heel hard nodig. Deze kinderen zijn echt heel arm. Twee meisjes, die niet bij het voedselproject horen stonden heel zielig bij de deur te kijken hoe blij de kinderen allemaal waren met hun kleding. Maar helaas was er voor deze twee meisjes niets. De volgende dag gingen we weer naar Ichoca. Daar was een vergadering voor de ouders. Het was de afsluiting van het jaar. Toen we in de keuken kwamen was daar nog maar 1 cavia over van de 10. De andere helft lag nog ongebakken in een bak en de andere helft werd buiten op een houtvuur in een grote pan gebakken door de moeders. Het was een prachtig gezicht, de kleurige kleding van de moeders, de kinderen, 1 kindje van 2 die nog aan de borst zat, een lammetje en de honden. En ja hoor we moesten er weer aan geloven en ik kan jullie zeggen dat we het nu echt niet meer hoeven. Iedereen smulde ervan behalve wij. Wat Henk en ik over hadden ging in een zakje met de onderwijzer mee naar huis. Na het eten hebben we voorlopig afscheid genomen van deze kinderen want het eetlokaal is nu tot 9 januari gesloten. Wij hebben daar wel moeite mee maar het is hier nu zomervakantie en de kokkinnen hebben recht op vakantie en het schijnt dat als de school dicht is dat de kinderen dan niet komen naar het eetlokaal. Dat kunnen wij niet begrijpen maar het schijnt echt zo te zijn. De kinderen zullen deze weken waarschijnlijk alleen aardappels eten.
Donderdag waren we in Los Pinos. De zus van Elita werkt bij de mijnen en de mijnen zijn belangrijk voor deze streek. Zij hadden voor de moeders en kinderen van Los Pinos ook kleding verzorgd. Het was jammer dat er voor een heel lief jongetje geen nieuwe schoenen bij zaten. Er zitten nl geen neuzen meer in zijn schoenen zodat zijn voetjes gewoon door kunnen groeien en hij voetbalt er ook nog gewoon mee. En weten jullie hoe hij heet???? Ronaldino!!! Dan ga je eens letten op de schoenen van alle kinderen hier en dan zie je dat er echt behoefte is aan schoenen voor deze kindertjes.
We hebben deze week ook een kerstlunch in ons huis gehad om alle kokkinnen en medewerkers van de projecten te bedanken voor hun inzet dit jaar. We hielpen Elita en Clarita met de voorbereiding en het was erg gezellig. Henk werd eerst in het zonnetje gezet vanwege zijn verjaardag. Er werd in drie talen "lang zal ze leven" gezongen en er was taart en hij kreeg een mooie polo van Stichting Wees Kind.
Kerstavond waren we aan het skypen met de kinderen die met z'n allen in ons huis Kerstavond vierden. Dan ben je wel heel ver weg hoor maar het was fijn om te skypen.
Wij vierden Kerstavond met Leontine, Caroline en met de 15 meisjes die in het kindertehuis bij de nonnen wonen. De jongste is 6 en de oudste is 17. Deze meisjes kunnen niet door hun ouders opgevoed worden en komen uit de sloppenwijken van Lima en uit de bergdorpjes hier uit de buurt. Het was een heel bijzondere Kerstavond. Toen we erheen reden met de collectivo regende en onweerde het. De meisjes vlogen ons allemaal om de nek. Ze zagen er allemaal prachtig uit. In de hal van het klooster stond een heel lange, gedekte tafel. De meisjes lieten ons gelijk de kerstboom en kerststal zien. Er stond een cd met een soort disco kerstliedjes op. Ze zingen alle liedjes mee en dansen het liefst de hele dag. De Madre en de andere nonnen genieten er ook echt van. Om ongeveer 20.30 begon de kerkdienst in het kleine kapelletje. We zaten in kleine bankjes tussen de meisjes die het prachtig vonden dat we erbij waren. Eerst werden er, ik weet niet hoeveel liedjes gezongen die de meiden bijna allemaal uit hun hoofd zongen. Toen moest op een gegeven moment de Padre komen want alleen een Padre mag de mis doen. Dat duurde ongeveer twintig minuten want die woont verderop met de andere Padres. De kinderen wachtten heel geduldig en stil totdat hij er was. Hij deed de mis die best heel lang duurde. Een aantal meisjes vielen al in slaap. Aan het eind van de mis zegende hij het kindje Jezus.
Hierna gingen we met z'n allen eten aan de grote tafel. Het was heel gezellig en lekker. Op een gegeven moment zei de Madre dat het bijna 00.00 uur was. Toen ruimden we alles met z'n allen snel op. En even na 00.00 uur kregen we allemaal sterretjes van de Madre. Hiermee gingen we al zingend weer naar de kapel om de geboorte van het kindje Jezus te vieren. Nu pas werd het kindje Jezus in de stal gelegd. Toen vroeg de Madre of de meisjes nog even naar buiten wilden met de sterretjes. In koor riepen ze "si". En ze renden met z'n allen naar buiten. En wat er toen gebeurde geloofdem we haast niet. Daar kwam de Madre met een enorme vuurpijl naar buiten, een andere non had, ik weet niet hoeveel rotjes, kleine vuurpijlen en nog ander vuurwerk bij zich. Ze hadden een lol. Geweldig. En de meisjes maar gillen van plezier. De Madre kwam onderhand weer met koffie buiten. Na het vuurwerk werden de meisjes zenuwachtig. Ze hadden allemaal een kadootje voor iemand gekocht.(voor een secreta amiga). Ze noemden dan een aantal eigenschappen voor wie het kadootje was en dan moesten de rest raden voor wie het kadootje was. En als ze het wisten gilden ze met z'n allen de naam. Het zijn echt heel leuke meisjes. Het is echt een grote familie en de kinderen zijn gek op de nonnen die echt heeeeeeeeeel goed werk doen.
De meiden waren heeeeeeeeeeel blij met hun kadootjes. Maar het was nog niet afgelopen. Op een gegeven moment nadat alle kadootjes uitgepakt waren zei de Madre " Zullen we met z'n allen naar beneden in de stad naar de Plaza de Armas, de kerststal en de lichtjes gaan bekijken? "Si" gilden weer alle meiden en ja hoor met z'n allen gingen we in het busje van het klooster naar beneden naar de stad. De meiden zongen allemaal weer kerstliedjes. Het was onderhand al 01.00 uur maar dat maakte de nonnen niets uit. Drie nonnen klappend en zingend op de voorbank en wij met z'n allen erachter. We wisten gewoon niet wat ons overkwam. Wat geweldig om dit allemaal mee te maken.
Bij het Plaza de Armas was bijna niemand maar er worden wel dag en nacht kerstliedjes gedraaid. De meiden zongen en dansten allemaal met elkaar op het plein en ze wilden allemaal op de foto bij de kerstversieringen en lichtjes. Het regende maar het maakte niemand wat uit. Wat een prachtige avond voor de meisjes, de nonnen en voor ons. Echt geweldig!!
Gisteravond 1e kerstdag, hebben we met de Gringo's gegeten in het huis van Gary in El Pinar. El Pinar ligt hoog en is ongeveer een kwartier rijden met de taxi. We hebben heerlijk gegeten ( drunken chicken en op de foto zie je wel waarom het zo heet ) en gedronken met z'n negenen. Toen we naar huis zouden gaan bleken er op deze avond geen taxi's te rijden. Dus toen gingen we met z'n allen lopen. Gelukkig omlaag. Eigenlijk is het gevaarlijk want we moesten ook een stukje door de sloppenwijk maar we konden niet anders.
Caroline en Rex dachten even een kortere weg te nemen. Dat kwam ze duur te staan. Een paar Peruanen probeerden ze te beroven maar wij kwanen net met z'n allen de hoek om. Gelukkig liep het allemaal goed af maar we waren wel geschrokken hoor en dan al die honden die begonnen te blaffen. Nu heb ik echt mijn dayzer gebruikt en ik kan je zeggen "het werkt echt". De honden blaften wel erg maar kwamen niet dichterbij.
We waren heel laat thuis en waren blij dat we weer veilig in bed lagen.
Het verslag is weer veel langer geworden dan ik wilde maar we maken ook zoveel mee.
We zouden de komende twee weken bij de meisjes in het kindertehuis o.a. huiswerk maken en activiteiten doen maar zij hebben ook vakantie en ze gaan met de nonnen naar Lima. Hiervoor krijgen ze geld uit Italie. Zij zijn n.l. van de orde van Madre Maria Teresa Camera. Nu hebben we dus twee weken vakantie omdat alles dicht is ( ook wel even lekker ).

Besos Henk en Mieke