Een indrukwekkende week

Lieve allemaal,

De eerste drie dagen van deze week gingen we naar het eetlokaal van Los Pinos. We hielpen Magda en Teresa (de kokkinnen) met het voorbereiden van de lunch. Daarnaast vervingen we de activiteitenbegeleidster, Elita omdat zij aan haar oog werd geopereerd. Het was heel leuk. We maakten oa van vouwblaadjes olifanten. De kinderen waren erg enthousiast, zelfs de druktemakers waren serieus bezig.
Donderdag gingen we met Clarita van Raimondi op "huis"bezoeken bij de kinderen.De huisbezoeken zijn nodig om te beoordelen of de kinderen ( nog steeds ) in aanmerking komen voor het voedselproject van SWK. Ze zijn verplicht om de school Raimondi te bezoeken. Ouders van de kinderen vinden vaak de beesten ( schapen, varkens e.d.) belangrijker dan hun eigen kinderen. Ze geven eerder de beesten te eten dan hun kinderen. Als de kinderen niet naar school gaan omdat de ouders willen dat zij op de beesten passen of op het land moeten werken, mogen ze niet deelnemem aan het voedselproject. Op school dragen de kinderen allemaal dezelfde kleding zodat wij geen idee hebben hoe en waar de kinderen wonen. Dat hebben we die dag ondervonden. Wat was dat indrukwekkend. We gingen met z'n vieren eerst met de taxi naar de buitenkant van de stad. Daarna liepen we over de brug de rivier over en toen namen we het pad naar boven. Er zijn hier boven geen straatnamen dus het was even zoeken voordat we het eerste gezin hadden gevonden. Het was het huis van Rosita, 1 van de kokkinnen van Raimondi. Ze hebben het stukje land gekocht van de gemeente en ze hebben zelf hun huisje gebouwd. Ze hebben een schitterend uitzicht. Elke steen, stoel, kopje etc. hebben ze met de hand naar boven moeten dragen. Niemand heeft hier elektriciteit en water. Water moeten ze met emmers een stuk verderop uit de bergbeek halen. Een soort kraan is gemaakt van yugablad. Achteraf was dit nog het beste huisje. Rosita en haar man hebben 3 kinderen. Rosita is een heel vrolijke, lieve vrouw. Ze had lekker voor ons gekookt. Ik vroeg haar of ik Kyara, haar baby, op mijn rug mocht dragen. Dat vond ze prima. Het voelt heel natuurlijk en het is ook makkelijk voor de vrouwen omdat ze hun handen vrij hebben. Hierna bezochten we het volgende gezin. De moeder was niet thuis en 1 van de 3 kinderen was heel erg aan het huilen. De moeder slaat de kinderen heel vaak. De kinderen zien niet anders en het zusje had haar broer hard geslagen. Wat een schrijnende situatie in dit sobere huisje. Onze tranen zaten heel hoog. Clarita nam heel veel tijd om de kinderen gerust te stellen. Ze had het zelf ook moeilijk. Het laatste gezin van deze dag dat we bezochten was ook heel arm. De ene wand van hun huis was een blauw zeil. Binnen stond een pan op een houtvuurtje. De kamer stond vol rook. De daken zijn hier allemaal gemaakt van golfplaten. Er liggen stenen op zodat de platen niet wegwaaien. Het was vandaag zonnig en droog maar het kan hier ook heel koud zijn en het regent hier 's middags ook veel. Je kunt je voorstellen dat wij er stil van werden. Wat een indrukken deze dag.
De volgende dag gingen we met Madre Wilma, haar broer, een muziekleraar en Leontine muziekinstumenten kopen voor het muziekproject dat morgen gaat beginnen. Een deel van het geld hiervoor is opgehaald door het optreden van Coro del Campo en jullie bijdragen. Over het muziekproject lezen jullie in het volgende verslag.
Zaterdag zijn we toch nog naar Laguna Llaca gegaan. Nu met de taxi, dat was toch een stuk makkelijker dan lopen. Haha. Daar hebben we wel nog 3 uur lopen klauteren en klimmen, maar het was echt de moeite waard. De foto's ervan spreken voor zich. Dat hadden we ook wel even nodig na de huisbezoeken. Dat moet je toch wel verwerken.
Vandaag, zondag, hebben we nog een paar huisbezoeken gedaan met Clarita. We hadden gedacht het ergste al te hebben gezien maar vandaag was de situatie van de mensen nog schrijnender. We reden met de taxi richting bergen en moesten ook daar de berg oplopen. De mensen hier hebben een "huis" alleen van blauwe zeilen dat niet groter is dan 9 m2. Ook hier was het zoeken en vragen omdat ook hier geen straatnamen zijn. Er staan hier heel veel van deze hutjes. Bij het eerste gezin stond ook weer een pan op het houtvuur. We mochten gelijk gaan zitten op een bankje gemaakt van een plankje. ( rijmt ook nog). Je staat er versteld van hoe blij de kinderen ons te zien.
Hierna bezochten we nog drie gezinnen die wat lager wonen. Zij wonen wel in een huisje, soms zelfs met meerdere gezinnen in een huis. De weg ernaar toe was van zand en steen. Hier was het ook weer een enorme zoektocht om de kinderen te vinden. Op het formulier van Clarita stond bv: Jenny woont in een huis met een zwarte deur. je moet eens weten hoeveel zwarte deuren hier zijn.
Na deze huisbezoeken zijn we wat gaan drinken in de stad. Daar waren we wel aan toe. We waren er stil van en ik kan jullie vertellen dat Stichting Wees Kind hier heel hard nodig is. We dachten al heel veel meegemaakt te hebben maar je hart breekt bij het zien van de armoede waarin deze mensen leven.
Morgen gaan we onze laatste week hier in. We zijn benieuwd wat deze week ons weer zal brengen. Waarschijnlijk zal deze staan in het teken van afscheid nemen. Ook dat zal niet meevallen maar het is goed te weten dat in Alkmaar onze kinderen met smart op ons zitten te wachten.

Besos Henk en Mieke