Kennismaken met de verschillende projecten

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de felicitaties die ik via kaarten, hotmail, ecards, skype en blogs heb ontvangen. Het was dit jaar de meest zware verjaardag ooit maar wel een hele mooie. Maar daar straks meer over.
Toch nog even een foto van de markt van de cavia's omdat hier toch door een aantal van jullie om gevraagd werd.
Inmiddels wonen we al weer een week in het vrijwilligershuis met Susana (49). Zij zorgde voor de 18 jarige meisjes die uit het kindertehuis kwamen. Alleen Elvira (21) ook afkomstig uit het kindertehuis
woont er nog. De andere meisjes wonen weer bij hun familie en daar gaat het ook goed mee.Elvira is een heel lief meisje die een toeristische opleiding doet en nog wat engels van ons wil leren. Ook het dochtertje van Susana, Amchi,(7) woont bij ons. We hebben een eigen slaapkamer en een eigen tuintje. De douche en toilet zijn buiten. We hebben een elektrische douche die niet altijd warm is helaas maar daar moeten we maar aan wennen. Leontine heeft ons deze week laten kennismaken met de verschillende projecten.
Het eerste project dat we gingen bezoeken was Ichoca. Na de Spaanse les gingen we erheen. We reden met een heel gammel collectiviobusje waar ongeveer 10 man ingepropt zat richting Ichoca op een pad van kuilen en keien. Onderweg kom je weer koeien, ezels, kippen, varkentjes en natuurlijk honden tegen. Toen we de keuken van Ichoca
binnenstapten gingen we 100 jaar teug in de tijd. Er wordt gekookt op een houtvuur en een oude vrouw was bezig om van de gekookte aardappelen de schil af te halen met haar handen.
In de hoek van de keuken liepen een tiental cavia's die hoogst waarschijnlijk de kerst net niet halen.
Het terrein van Ichoca ligt geweldig, midden tussen de bomen en vlak aan de rivier waar een brug overheen ligt van 2 balken.We kregen van alle kinderen die hier kwamen een omhelzing. Hier komen elke dag 28 kinderen hun warme maaltijd halen. Dat is hier heel gewoon. Eerst gaan de kinderen hun handen en gezicht wassen. Ze krijgen dan creme voor hun wangen en hun handen. Vlak voor het eten staan de kinderen buiten in de rij. Dan gaan ze met hun bord naar het eetlokaal. Wij moesten onze naam op het bord schrijven en toen heette Elita(coordinatrice) van Ichoca en de kinderen ons van harte welkom. Na het eten wast elk kind zijn bord af en poets zijn/haar tanden. Dan is het tijd voor de activiteiten. Ze zijn nu al druk bezig voor kerst.
De volgende dag gingen we na de Spaanse les naar het volgende project Raimundi. Het is een school met ongeveer 800 leerlingen maar hiervan komen er dagelijks 130 kinderen in aanmerking voor een warme maaltijd. We kwamen er al wat vroeger omdat de kokkin Bendita jarig was. We hebben voor haar gezongen in het Spaans, Engels en Nederlands. Ze vond het heel leuk.De keuken hier is een stuk moderner. Er wordt op gas gekookt en ook hier zijn de kokkinnen erg aardig. We hebben geholpen om de bekers en borden te vullen. We kregen van alle kinderen weer een omhelzing en op een gegeven moment moesten we in een lokaal komen dat vol zat met kinderen. Clarita (coordinatrice van Raimundi) heette ons welkom en een van de meisjes deed een kort woordje om ons te bedanken voor hun schoolreisje dat ze onlangs hebben gehad van een klein deel van het geld dat door jullie allemaal is gegeven. Ze zongen voor ons en wezen ons op een groot blad waar foto's van het schoolreisje naar de meren van Llanganuco waren geplakt. In het midden stond een foto van ons en de kinderen gingen voor ons zingen om te bednaken. Daar stonden we dan met z'n tweeen, diep ontroerd, met tranen in onze ogen. Wat maken we toch veel mee. Als je al die lieve kindertjes ziet. We kunnen zeggen dat ze er enorm dankbaar voor zijn.
Daarna deed Daniela, de kleuterjuf de activiteit met de kleintjes. ze zijn al druk bezig om kerstliedjes te leren.
De volgende dag gingen we naar Los Pinos. Het ligt vlakbij Ichoca en ligt op het terrein van de kerk. Het ligt ook prachtig tussen de bomen. We gingen eerst naar het eetlokaal waar Henk en ik tot Enrique en Maria zijn gedoopt. Ook hier kregen we een warm welkom. In deze keuken wordt ook op gas gekookt. In dit eetlokaal komen oude mensen, kinderen, baby's en zwangeren. Hier komen echt de allerarmsten. Dit eetlokaal maakte ook diepe indruk op ons. Na het eten ging Elita maskers maken met de kinderen en wij hebben daarbij geholpen. De kinderen willen graag aandacht en dat krijgen ze ook hoor. Ze hebben het zo nodig.
Hierna gingen we naar het klooster dat naast het eetlokaal ligt en hier hebben we kennis gemaakt met Madre Vilma, moeder overste van het klooster waar nog 15 meisjes wonen. Ze gaf ons een rondleiding en een zevental meisjes gingen voor ons zingen in de hal van het klooster. Het was net of we in " The sound of music" waren beland.
Dit was een heel zware week voor ons. Wat een indrukken hebben we opgedaan. Dit moet je wel even verwerken allemaal.
Henk had geregeld dat we vrijdagmiddag naar een lodge in de bergen gingen. Het heette "The Way Inn". Fantastisch mooi. We waren de enige gasten en we werden heel vriendelijk ontvangen. Vanmorgen hoorden we van Ethel, onze lerares,die ook zaterdag jarig was dat er afgelopen vrijdag op zaterdag om 02.00 uur hier een aardbeving was, 5 op de schaal van Richter. Het duurde ongeveer 1 minuut. Het episch centrum lag bij Baranca. Dat ligt tussen Huaraz en Lima. Allemaal doodeng maar wij hebben er in de bergen niets van gevoeld. Gelukkig maar.Iedereen rende de straat op, volgens hen. Ze heeft ons nu ook verteld waar we heen moeten renen als het weer zo is.Er zijn hier regelmatig schokjes al hebben we dat hier nog niet gevoeld. Afgelopen zaterdag was ik dus jarig en het was echt de zwaarste verjaardag ooit. We zijn gelopen vanaf de lodge naar Lake Churup. Het was een ontzettend zware tocht op deze hoogte. We begonnen op 3750 meter en het meer is op 4450 meter. Af en toe moesten we om de 10 meter stoppen om op adem te komen. We moesten soms door het water een paar keer klimmen, ons vasthoudend aan staaldraad. We waren toen al vier uur onderweg en ik durfde echt niet meer. Ik kreeg accuut hoogtevrees. Maar Henk heeft op me ingepraat dat het niet ver meer was en dat ik het gewoon moest doen. En ja hoor ik heb het gedaan. En toen we bij het meer kwamen moesten we echt bijna huilen, zo blij waren we en zo fantastisch mooi was het. Het was 13.45 en eigenlijk moet je dan al weer terug zijn in de lodge want meestal gaat het dan regenen of onweren en dan is het levensgevaarlijk. Maar de weergoden waren ons goed gezind want het bleef de hele dag prachtig weer. Uiteindelijk kwamen we om 17.15 in de lodge. We waren op het eind ook nog enigszins verdwaald want er staan geen borden. Wat waren we toen blij dat we de lodge zagen.
Het was een prachtige ervaring maar we hebben nu nog steeds spierpijn en Henk zijn knie is ontzettend dik. We hebben afgesproken dat we zoiets dus nooit meer doen maar we zijn wel ontzettend trots dat we het hebben gedaan.